Titrek bir yalnızlık

Satürn halkasında ayaklarımı salladım

Dolunay vardı geceye peşkeş çekiyordu

Damarlarındaki kanlar durmuş bir vaziyette almıştı kendini

Boynuma ip dolandı

Bir gece vakti

Bir dolunay vakti

Zaman geçmek bilmiyordu

Yağmur yağıyordu

Vakitsiz ıslanırdı gönüller

Kalmasın içimde çürüyen ne varsa kalmasın

Sesim kısılmıştı avaz avaz bağırmaktan

Çöllere düşen bir isa gibiyim

Çarmıha geliyordu bedenim

Bedenim ölmüş

Bedenim çürümüştü

Ben artık kalmayayım

Bir daha kalmayayım bu dünyada

Soğuk bir su boğazımda düğümlendi

Hıçkırık tuttu

Toparlayamadığım bir düğüm benimkisi

Yazıyor kalemim

Başı yalnızlığımla başlıyor

Dünyaya karşı kin ve nefretle başlar arzularım

Aldatıldı yüzüm soldu

Şiir yazdım

Her başında ölümle başlayan

Yalnızlıkla biten

Beni alacak gemi battı

Gideceğim yerler savurmuş bir halde

Kaç kere dua edeceğim tanrıya

Kaç kere öleceğim

Kaç kere yalnız kalacağım

Yarınları nasıl bekleyecek bedenimi

Sınava tabi beynim

Affet gözüm affet öldüm

Benim felsefemde yalnızlık vücut bulmuş hali

Kaç kere kaçtım kendimden

Kaç kere gözyaşı dökeceğim tanrıya

Ölüm rengine büründü yalnızlıklarım

Serbest bıraktım düşlerim tel örgülere sapladı

Hayallerimin peşine düştü azrail

Tanrım konuşmamız gereken konular var.