Dünyaya gücü yetemeyenlerin durduğu yerdeyim,

Şiirdeyim…

Duygularımı anlatmaya söz sanatlarından kanatlar takıyorum

Uçmayı, kaçmayı öğrendim nicedir

Nicedir sırça köşklerimin kırılma şangırtısını duymuyorum

Susturdum içimi konuşmuyorum

Billurdan şeker hamurları şimdi gönül sarayım

Karıncalar yürüyor ruhuma, aldırmıyorum

Fiyakalı ölümler dilemiyorum öyle palavradan

Her ölene aynı muamele: açıkları kapat, delikleri tıka!

Pamuklar gibi…

Gülümseyebilmek yüzüne yüzüne

Azrail beyaz melek… Mikail’in kanatları gri

Gökyüzü kararmayıversin aşikar olur hepsi