İnsanın kendini içten gelen özgürlüğüyle ifadesini sağlardı kelimeler…
Kelimelerin iskeleti olan harfler zincirleme birleşerek, kelimenin ruhu olan anlamı zuhura getirirdi.
Alfabedeki her bir harfin simgesi sırlı bir yük taşıyordu.
Duygular aynı alfabenin farklı harfleriyle izâh ediliyordu âdeta lahzâ lahzâ kelimelerle.
Kâh müspet duygulara kâh menfi duygulara gark oluyordu sonra, derç edilince kelimeler mana iklimince cümlelerde…
Şahit olmuştu gözlerim bu hisse.
Nağme nağme inleyen bir keman sesinde.
“Kelimeler nerede diye sordu?”
Hatip bir sesin yankısı duyuldu önce...
O anda âhenkli bir melodi duyulunca anladık ki notalara gizlenmiş soyut kelimeler kendi kâl lisanının hâkim olduğu edayla fısıldıyordu. Anlaşılmayı... Anlayışı... Uyumu… Hoşgörüyü... Kardeşliği...
Tüm bunların ahenginde saklı olan: Barışın simgesini.