Hürdük
Daldaki yapraklar misali
Savrulup durduk
Başımıza buyruk
Tutsaktık
Aynı köke hapis
Dallar ayrıydı bariz
Yine de ölesiye biz
Hazandık
Kışın açan tomurcuklar gibi
Zamansız açtık içimizi
Derdimin çiçeği
Tarumar olduk
Hayat denen kafeste
Güya özgür kuşlardık
Birbirimizin gökyüzünde
Naifken gönlün
Münferitti ömrüm
Sen yitirince hevesi
Tükettim tüm nefesi