“Benim hiç gönlümü almadılar, ben hep kendi kendime bir köşede affettim herkesi.”
Nilgün Marmara
İnsanın en yalnız hissedebileceği anlardan bir tanesi belki yaşadıklarını yaşayamadıklarını gözden geçirdiği, söylenen ve söylenmeyenleri tane tane kalbinden kazıdığı ve ruhunda kırılmaya yol açan her bir yüreği kuytu köşelerde bir başına affetmeye çalıştığı…
Kırılınca kesen camlar misali cam kalpli insanların kesiklerine merhem bulabilme ümidi ile sarılır tüm yaralar, iyileştiği için değil. “Nefret insanın kendisine yüktür, affetmeli herkesi,” diyenlere uyup içine döndüğünde yok edeceğin tek bir nefret bulamamaktır yalnızlık.
Affetmek için çıktığın yolda silinince izler, dönüp evini arar tüm gözler.
Bu zamana kadar tanımlanmış tüm duygu kalıplarını ve sebeplerini ezberler, bir bulmaca misali ipucu ararsın derinlerinde. Hissettiklerine bir isim koyma arzusu sarar tüm benliğini, ne de olsa teşhisi konamayan hastalığın şifası da bulunmaz. Doktorlar ilk defa daha acizdir hastalardan, böyle anlarda. “İyileşememe” diye bir seçenek yoktur bazısının literatüründe onca bilgi birikiminin verdiği güç ile yahut ağır gelir tatminlikten dört köşe olan benliklerine. Bu sırada kabullenişten gelen bir huzur kaplar hastayı, yer yer ölümcül olup sonunu düşünmekten alıkoyan… teşhis koyamadığı hislerini de böyle yok sayar insan, usulca yok olduğunu idrak edemeden. Hem doktor hem hasta rolüne soyununca ne huzur bulur seni ne de sen huzursuzluğu. Araf hali belli ki adını koyamadığım tüm duyguların evi.
Affetmek için, barışmak için, huzur dolmak için çıktığın o yolda silinince tüm izler, kör olur o gözler.
Ne geldiğin yere dönebilirsin ne de evini bulabilirsin. Yaşayamam ben, ölürüm dediğin o karanlıkta yaşamayı da öğrenirsin… hayal ettiklerini görerek, kalbinin gösterdiği yönü iz belleyerek. Belli mi olur belki o zaman huzura erersin. “Kör huzurdan ne fayda?” deme! Gözleri görüyorken bile yürüdüğü yolun farkında olmayan, hedefe bakmaktan bize eşlik eden huzura kör kesilen kaç kişiyiz?
Gönlünün alınmasını beklediğini sanıp “kendine kırgın kuytularda iflah olmayan”* tüm yüreklere…
*“İflah olmam ben kendime kırgın kuytularda… YEMİNLE!”
Şule Yusuf