Herkes uyuyor

‎Herkes ama

Bir hiç kimse ayakta

Bir hiç kimse olan yarışta

Bir hiç kimse gebe bütün sabahlara

Selam olsun hiç kimse olana

Ve hiç kimse kalmayı başarana

Ama ölümümün üzerine and olsun

Vahaların üzerine

Çölde yanan mecnunun

Yusuf'ta kaybolan kuyunun

Şirin’e adanan Ferhat’a and olsun

12’den önceki külkedisine

Bir gün Gelecek

Ve dört kişi götürürken beni istediğim yere

İşte o zaman inecek hakikat yeryüzüne

Hiç kimse diye bağıracak birisi

Hiç kimse olandan başkası işitmeyecek sesi

Yemin olsun o güne ve bütün geceye

Yemin olacak sonra sırf ben dedim diye

Bütün çocuklar savrulurken bahçelerden yol kenarlarına

Bütün kavramlar kaybolurken dünyada

Bütün muhabbetler biterken bu güruhta

İşte o zaman and olacak bütün insanlığa

Varoluşun bir parçasıdır hiç kimse diye bağıracak birisi

Ve hiç kimsesi olmayan duymayacak o sesi

Hiç kimsesi olduğumuz günlere...

Ve şiir biter

Acı bir tat bırakır şairde

Fazla yeminin ağır yükü biner omzuna şairin

Bir şiirde yemin etmek ne kadar vehimlidir der kendi kendine

Ve son kez yemin ederek yakar sigarasını

Yemin olsun şairi şair eden şiire

Eyvallah...