insan nasıl da yalnızdır kökü bile titrer rüzgâr estiğinde
nasıl da çekilir nehirleri kör kuyulara habersiz
biri yüzüne üflese soluğunu hemen anlarsın
anlarsın da bahar döner gittiği yerden
renkler canlanır solduğu dillerden

li,

dolunayın dili li

sözün sözcüğün sihri li

zaman da eğilir bilirsin, zaman bükülür göz ucunda

fısıldar bunu bebeklere ebeler daha doğduğunda

su da fısıldar elbet ama sabretmek gerek

sabret sen de ne olur açılsın yıldızların gözleri

siyah giyinir çünkü gecelerin sahibi

li

beyazların yüreği li

seherin sabahın dileği li

aklımın haritasını kaybettim sanırım sakarım şimdi sarı nehir gibi

akıyor tenim dik çatılardan tapınaklara usul usul

dokunsan tenin dökülür yaşlandığı yerlerden uzatma elini
uzaklar korur seni uzaklara sarın sen gül mevsiminden önce

büyücülerin dili bağlansın görünce güzelliğini

li
sessizliğin yüzü li
için içliğin gözü  li