Zaman zaman odada bir tavan aralığı;
Ne giriyor ışık
Ne çıkıyor karanlık.

Dışarıda insanlar yürüyor,
Gülüyorlar belki de.
Ben ayakkabılarımın sesiyle
Hayatta olduğumu hatırlıyorum.

Soruyorum bazen kendime:
Bu kadar kalabalığın içinde
Neden hâlâ en çok kendime çarpıyorum?

Bir perde var aramızda dünya ile
Kaldırsam,
Belki de yalnızlığım dağılacak.
Ama perdeyi sevdim...
Çünkü arkasında kimse yok.

Ve işte bu yüzden:
Bir gün çıkıp giderseniz
Arkamdan bir şey söylemeyin.
Zaten ben en çok
Sessizlikten anlıyorum.