tufan gelince başı bozuk

buz kesti ayaz

dağıldı köşesinde titrek rüzgar

bulut kabardı göğsünden nemli nemli

yağmurla gelen binlerce selam

nisan da kıskanç her an

birden değişti iklim

yaprak kımıldamaz oldu gönlünde

toprak sustu 

                 dertli…

Irmak akışına bırakmış kendini

ama derya bambaşka güzel

sarhoş gibi dalgalandı 

güneş akşam sefasına dalarken

denizi bekledi mavi bir meltem 

gözleri uzakta bir düş gibi

hayata döndü poyraz ansızın

dolaşırken boran paslı caddeleri

çağlayan coştu çisil çisil gözlerinden

ah o kızıl nehir

nehir kudretti

nehir asaletti

nehir cesaretti

yeri göğü yırtan şimşeğe

çöktü duman bulanık hisleriyle

belli belirsiz hayaller doruk da

yıldırım aşkıyla 

kaya bile titredi yerinden 

sustu mehtap 

hilal ince bir keder gibi

asılı kaldı gökte

öylece yıldıza bakıp

bir an parladı şule 

aklı söndü ışıklar içinde 

sonra gün de döndü

ve bahar geldi beyazlar içinde 

ayağa kalktı tüm sınıf

o da geçiciydi tabii

tıpkı kış gibi

tıpkı insan gibi 

tıpkı zulüm gibi

kim bilir belki de biz

kaderin kollarında

hep aynı mevsimdeydi