yıldızları saçlarına indirir 

yetmez gözbebeğine kondururdu

güller açtırırdı geçtiği yollarda

sabahlar doğururdu her karanlığa

bulut bulut olmayı unuturdu güldüğünde

sobanın üstünde eriyen bir güğüm kar olurdu 

bazen duvara yansıyan alev 

her şey olmayı nerden de bilirdi

lambanın içindeki cindi mutluluk…