evde kalmam gerekiyor diye

duvarları çerçeveleyip yüzüme mi asayım

penceresiz olanlara mı özeneyim ben de

hem karanlığın ömrü bir anlık değil mi

eve kapanan kendine açılır belki

ben de bir gün

eksik parçalarını tamamlarım yüzümün

başka insanlarda, kitap aralarında, kendi kuytularımda

kalabalığı da yürüsem yalnızlığı da

yere sağlam basar sevincim

bana benzemeyen ne varsa

söküp atarım içimden

şimdilik kendime uzandım

yüzümün izdüşümünde mavilik arıyorum

semaya bakıyorum içimin dürbününden

şu üç dize yazıyor girişinde

burada yaşayan her gökyüzü sakini

mutluluğunu bulaştırır diğerlerine

ve kendine benzediği kadar pay alır gökyüzünden