Abdurrahim Karakoç’un “Sen” şiirine bir naziredir.

Sen: Ulu tepelerin tulûsunda şafak
Sen: Aşk deryasının nilüferisin
Sen: Yaz rüzgarlarında  nazlı başak 
Sen: Emek verdiğim alın terisin
Sen: Yedi kandilli Süreyya, uyanamadığım düş...
Sen: Sarı benzimsin, sen biraz da gümüş 
Sen: Ummanlardasın gize bürünmüş
Sen: Kalbimin kör, kırk düğümlerisin
Sen: Cemal isminin anda sergisi
Sen: Sevda hançerinin beyaz sargısı
Sen: Güzelliğin soydan mı Allah vergisi
Sen: Gözlerin mühür aşk hançerisin
Sen: Sığındığım çınarsın kor sıcağında 
Sen: Okşanmamış saçsın yar kucağında 
Sen: Yakarsın dumansız ocağında 
Sen: Yaradanın nuru, şaheserisin
Sen: Bana gülende ben, ben değilim 
Sen: Aklım, fikrim lâl olan dilim 
Sen: Yaşlı gözlerim, titreyen elim...
Şunu bil ki, sen bende ben iken, ben bende değilim...