kanat göğsündeki uğrun yarayı
mevsim güze çalıyor
zaman yaprak savrumu
suskunluklar içinden kayıyor söyleyemediklerimiz
gözlerimizden süzülen onca damla
dönüşmez artık yağmura
vuslat kazılmış mezardır sevdamıza 

bu şiir bizimdir
ayrılık değerken kıyıya
en ince acıyı saklıyor damlalar
suyun teninden incedir yüzümüz
gülsek 
gamzelerimizde zambaklar kurur 

ben böyle kırılgan değildim her acıya
saçlarını tararken bahar yelinde 
sen böyle mutsuz değildin
gözlerimizden başlıyor gece
kirpiklerimizde yakamoz sürgünü
ay düşüyor hasretimizin üstüne