hoca öldü

sokaklara kan inmişti deli zamandı
silahlar patlardı sıcak gecelerde yıldızlar yanardı
saklımda ne vardı şimdi hatırlamıyorum
duvarlara yansırdı öfkem ama kızıl kızıl
hoca anlardı

hoca anlardı
sokağın kirini pasını
yüreğin ayazını beyazını
mahallenin köşesinde dükkanından
gelip geçenleri tartardı

belli ki anılar yamalı bohça
Şimdi ne anlatsam boş
hoca olsa anlardı
suyun akışını da sözün nakışını da anlardı
hoca ölünce
anılar da karardı

gelip geçiyorum dükkanın önünden yine
saklım da ne var yokluyorum kimse görmeden
kapı önünde arıyorum gölgesini
ama nafile
sokaklar bile uslanmış
duvarlar kararmış kendi yargısına

hoca olsa anlardı
dilimde sorular kaldı