Akşamları gelip kiraz saçıyor bahçelere tavus kuşlarını hiç görmemiş bir çocuk sevilmediği halde güzel yalanlar söylüyor gülemiyor çünkü yanağında bir bıçak saplı çok zamandır dilinde onu terk eden bir kumral başka kadınlar onu öperken korkuyor annesini hiç özlemeyen çocuklar tanımış ürküyor kendini kadı zanneden hâkimlerden kuğuların uykuya çekildiği durgun anları seviyor mandalinalarla arasındaki bağı kimse anlamıyor kendi çocukluğunu satsalar almaya beş para vermez o nasıl öldüğünü anlatıyor dostlarına çünkü aşkı her sabah onu bir çarmıha geriyor