Kimse yok girdiğimiz kapıları arkamızdan kapatacak

Çünkü bizim hiç kimsemiz yok

İşte yalnızlık, işte akşam,

İşte bulutlar ve işte usul usul gökten yağan dilsiz kar

Biz böyle hep beraber yağarak birbirimizin hatalarını örtüyoruz

Sürekli etrafımızda dolanıp

bir türlü ol-a-mayan ama yoran aşklar ile

işte geldik, işte durduk, işte kalbimizin kapısındayız;

ama ne dışarıdan gelip bir çalan var kalbimizi

ne de bize içeriden kalbini açan birisi

yalnızlık; yakamıza iliştirilmiş hiç solmayacak bir diri ve genç karanfil

kalbimiz; bir kırık plak sanki her gece aynı yerden kendine dönen

kimse kimseye kendini doğru anlat-a-maz

ben nedense en çok gece yarıları kendimden bıkıyorum

bu ne kadar faydasız bu ne kadar korkunç

uzanıp bana açık kalmış son kapıları da tek tek ve

büyük bir hırsla yüzüme kapatıyorum