Sabahın erken saatlerinde yürüyorum. İnsanlar koşuşturuyor. Kimi bakkala, kimi fırına… Bazıları börekçiye kim bilir bazıları da… Ben ise hala yürüyorum. Yıllardır yürüyorum ama hala bilmiyorum nereye gideceğimi. Aslında amaçsız ya da hedefi olmayan biri değilim. Kimseye söylemesem de nereye gideceğimi bilmesem de aradığım bir şeyler var. Ne mi arıyorum? İnanın ben de bilmiyorum. Belki biraz mutluluk, biraz huzur... ya da bitmeyecek bir aşk...

Tabi ki bildiğim şeyler de var. Mesela zaman çabuk geçiyor ve her gün bir şeyler daha öğreniyor insan. Zaman çabuk da geçse, her doğan günde bir şeyler öğrense de yine de yetmiyor öğrendikleri. Kendimden biliyorum. Yıllardır yürüyorum sokak sokak… Bir şeyleri öğrendiğimi sansam da sonunda hâlâ çok da bir şey bilmediğimi anlıyorum.

En basiti ne aradığımı bile bilmiyorum ben.

Eskiden mahalle aralarında yürürdüm. Sonra biraz büyüdüm. Şehrin en ücra köşelerinde yürüdüm. Sonra biraz daha büyüdüm. Şehir şehir dolaştım. Ve hatta ülkemde gitmediğim şehir kalmadı. Bu arada bir şeyler daha öğrendim. Aradığım neydi? Bazen buldum zannettim. Çalıştım, para kazandım ama mutlu olamadım. Âşık oldum, mutlu olamadım…

Neden mi? Nedeni şu:

Hâlâ bir yerlerde duramıyorum. Ve dolaşıyor bir şeyler arıyorum. Ama inanın yine de bilmiyorum.

Nereden mi vardım bu sonuca? Mesela sanırdım ki gençlik hiç bitmeyecek ve esecek daima kavak yelleri başımın üstünde. Bilemedim. Bir gün o yellerin yolumun üstüne yapraklarını birer birer düşüreceğini.

Şimdi anlıyorum ve ağlıyorum hoyratça ve de fütursuzca geçirdiğim günlere. Yıllarca ne aradığımı bilmeden yitirdiğim o yıllara. Sokakları dolaşarak, şehir şehir gezerek özgürlük, hürriyet arıyordum ama şunu bilmiyordum: “Birinin özgürlüğünün bittiği yerde diğerinin özgürlüğü başlar.”

Yıllardır aradığım özgürlük aslında hep yanımdaymış. Özgürlük başıboşluk değil, özgürlük kaçıp gitmek de değil, özgürlük insanın istediği gibi yaşaması da değil. Özgürlük kanaat etmesini bilmekmiş. Evet! Şimdi bir şeyi çok iyi biliyorum o da hiçbir şey bilmediğim.