Mûcize yatıyordu matlada.

Rüyâsında, tamunun
kuzgunî örümceği askıntıydı kanına
sessizlik denen şey oldu gözlerini açınca

Çoğalırdı harfler avârenin bengil kolonisinde
çalparanın sesi duyulurdu geç - ti - vakit
çaltılı izleklerimde ay ışığı, yarısı gecenin
istilacı ve göçebeydi de

virâne avuntusuna sığındım
çağıran sessizliğin

İmgenin cenderesiyim, dilim kıldan ince şizofren
dilemma düz bir ünlü geçer güle güle usumdan
dilenciyim sensizlikte yalnızlığı içbükey seçen

Soyunup, soğuk sudan, sıcak suya girmeyen anlam
elini versen evreni alır büsbütün kozmik
El arı içinse yazmak ha bir düşman gayreti
öyleyse vah şiirim ölümü gör ve öp elimi
biliyorum septik öykünün ayak uçlarından
bir kadın geçiyor

Sessizlikten çağır beni

                                çağır beni