Sizi bilmem ama benim pek hoşuma gidiyor çarşı pazar şu sevgililer günü hengâmesinde! Vitrinlerde balondan pastaya, mumdan fincana, pelüş ayıcıktan iç çamaşırına kadar her şey kırmızı kalplerle bezenmiş. Reklam panolarında aldığı hediye paketine sarılmış, gözünü yumup, ağzına mest gülücüğü sabitlenmiş güzel kız suretleri, ne hediye alsam modundaki takım elbiseli manken resimleri, taksitli alışveriş seçenekleri… Peşin veya taksit, sevgilisine hediye verenlerin aşkı, garanti kapsamına girmeyi başarmış olabilir. Vermeyenlerin ya da veremeyenlerin mazeretlerine yürek dayanmaz.

Bu vakitlerde sevgilisi olanlar mutlu mesut gezinirken, olmayanlar melül mahzun kalabiliyor. Parası olanlar tek taşlı yüzüklerle aşkını ispat edebilirken; olmayanlar sokağın köşesine konuşlanan çiçekçiden aldıkları kırmızı gülle iktifa edebiliyorlar. Süreç nasıl işlerse işlesin, sosyal medyada paylaşılıp, dosta düşmana reklam edilmezse, film tamamlanmamış oluyor. Bu örneklerden, “Ne kadar para o kadar aşk.” neticesini çıkarmak istemiyorum. Rahatsızlığımın faturasını Aziz Valentine’e kesmeye de gönlüm el vermiyor. Hayır hayır, böyle günlerin kutlanmasına karşı değilim pek tabii. Bu sayede evine ekmek götüren onca insana haksızlık etmiş olurum o zaman.

Ben, babaannelerimizin oyalı mendillerine sığdırdıkları dağ gibi aşklarının, dedelerimizin ucu yanık asker mektuplarıyla yolladıkları mahcup selamlarının resimlerini seyretmek istiyorum. Kilimlere dokunan nağmeleri, sazın tellerinde yankılanan samimi aşkları, dilek ağaçlarına bağlanan kurdelelerin fısıltılarını özlüyorum.  Kalpleri yumuşatan, hastalıkları iyileştiren, çiçekleri büyüten, evrenin yapı taşı sevgi. Ancak, insanlar evlatlarına hatta kedilerine köpeklerine bile “Aşkım” diye seslenmeye başlayınca orada durup düşünmek istiyorum.

Halbuki asıl, günübirlik sevdalardan huzursuzum.

 Halbuki asıl, pazara dökülen aşklardan mustaribim.

  “Seni seviyorum” cümlesi evrenin en büyük enerjisini içinde taşıyor madem, koşulsuz sevmeyi deneyelim.