yükseklerden bir rüzgâr savuruyor 

bedenimi,

şehrin gecelerinde yalnızım, Pamira

kopuğuna yola çalıyorum rüzgârın 

bakıyor, dolanıyor, dinliyor

arıyorum.

bir bilinmezlikte; karanlık

fezayı koşuyorum

bir sen, bir ışık görüyor

koşuyorum Pamira.

-sen bir tanrı mısın 

yalnızlıktan azade

bahtiyar mısın

anlamıyorum-

şehirde bu vakitler, fezaya 

benzer. deniz karanlık

gök karanlık

penceresinde ışıklı evler

sen yoksun Pamira.

ürperiyorum, hafiften de bir rüzgâr 

eğilince yanı başıma

sen sanıyorum,

arıyor, arıyorum

yoksun Pamira.

fezada kendimi hissediyorum yalnızca

bilmiyorum,

başkalarını duyamıyorum.

Sen benim yalnızlığımda 

hissetttiğimsen 

Pamira, seni kimselere 

anlatamıyorum.