-Zerdüşt'ü uyandıran kadına-

gülü hançer yapan baharın celladıdır 

hançeri gül yapansa karakışta simyacı

gün yutulduğunda kendime yakındım

duygu heybesine doldurdum akşamın sancısını

siyah kırbaç ve yeleler, beyaz atlarla dörtnala

kaçarak kendimden şavk evrenine taşındım

ah sessizlik ressamı

avuntuyla kavgam var benim  

karakalem bir özgürlük çiz bana

gökyüzü soğuduğunda varlığımı sakındım

dilimin ucunda taşıdım harflerden sevincimi

kar tanesi, orman ve geyiklerle üç kızak

buzlu bilinçaltında sımsıcak hafızama takıldım

ah yalnızlık ressamı

gökyüzüyle kavgam var benim

deniz tenli bir alev çiz bana

düşlerden ilkel düşünceden uygardım

aklın avlusunda tutuklu volta atandım

efsuni nefes, üflenen ruh ve ipek düğümlü

karanlığı delen gizeme zerdüşt gibi tapandım  

ah sözcük ressamı

ya tanrı musîkisi ya da kutsal çağrısın

masaldan çıkma iki his, yüreğinin zarafetiyle

gözümde beliren bir melek çiz bana

karakalem bir hayal, resimde adın olsun

her resimde aynı kadın, gecelerde saklı olsun