Öpüp de başıma koyamadım fermanını 

pelesenkli dillerin çözemedim dermanını 

on iki yıldır dinmeyen figanını 

dindiremedim 

insanlığımın toyluğunda 

hiç büyümedim ağlamsı feryatlarımla 

yaşım başımı eğmedi toprağın alnına 

dudaklarım varmadı zikrimin bağına 

yediveren ihsanın olmayınca 

şerbetler yapamıyorum 

gitse başımdan öfkemin zılgıt çeken hoyratlığı 

gelse gönlüme sükûtun dinginleyen haylığı 

bağrım yarıldı bohemli şatafatlarla 

arşınlıyor semayı sinapslarım afatlarla 

hiç kimsesiz kalmış aklımın sınırlarında  

kendimi avutamıyorum 

dizimleniyor boğazıma küfrün en soysuzu 

halaylanıyor utançsız ifritin arsızı 

sezimleniyor dimağımın engin burçları 

yetimlendi kelâmım ölgünç ihtiraslardan 

var ile yok arası kulağıma çalan selâdan 

ferahlanıyor ruhumun istilâsı 

adı güzeller taht kuruveriyor yüreğime 

yediden yetmişe tutunarak 

sükûta varıyorum