bağışlasa her insan 

yaşam ile şiirin kutup farkını

köprü olup okyanuslara

bu dünya masalında 

tek gerçeğini yaşatsa

kör kesilmese ruhun çıplaklığına

gölgesini inkar eden ayna

bilse mucizesini korumanın

son zerresine kadar 

savaşılan saflığın

sanılanın aksine

öldürmez son darbe

ne de olsa

yara almaz insan

müsaade etmedikçe

böyle yüke dönüşür

mutluluk vaadini kaybeden her acı

külfet olmaz evvelinde

bedeli tutunmanın

kendini bilmez bir kirpiye

güvenerek ölünebilir

hemen ilk darbede

savunmasızlığın vurgunu dipte

yüreği yetene bahşedilir

aşk ve keder tek kadehte

“Vurgun, derin su sarhoşluğuyla başlar…”