I
insan,
kendi için ağlayamadığından
ağlattı ötekini
kendi içine dönemediğinden
saptırdı diğerinin yolunu
kendine kulak vermediğinden
duyamadı yüreğindekini

II
insan,
bir hayli uzağa düşünce
müteessir olmaktan
mütenasip bir eda ile
dilhun eyledi cümle alemi
sığdıramayınca çehresine letafet
hüzünlü çerçevelerde kaldı metanet

III 
insandım…
inanmak gafletine tutuldum
bir limanın serabında
prangalar eskiten yürek
forsa imiş bilmedim
tohum değildi toprak olamadı
yıldız olup göğe karışamadı

IV
insandık
inandık
yandık 
bildik…