Sislerin ardından

Kurşun damlaları

Akmakta yorgun geceye

***

Dinlenik ak pamuklu

Kanatsız uçmak bu işte

***

Zehrini boşaltmış durmadan

Geçiyor bir bilinmezden geriye

Fışkırmış dehlizler sinsi sansar

Taşmış çıkmış dışındaki nemine

***

Gezdirmiş mahmur gözlerini

Delinmiş ıslak bedeninde

***

Fırtına gecikti yine yalnızım

Akordu bozulmuş detone ruhumun

Gizli kapaklı zor bilmece çok kor

Dinmez hüzün basılmaz yaram

Farkında gark olduğum ıstırap

Gene de bilirim o hep tuz basacak

***

Ahşap gönüllerin figan kaldırımlarında

Bilir misin hayal ucunda yatan girdabı

Ayaklarının ucuna basa basa haykırıp

Koynunda son kinini kusan hep ölümdür

***

Yitirmesen de son nefesinde kumral hayallerini

Bitirmesen de kör kıyıda safralı sağır ümitlerini

Kahkahasına engel değildir bu yakışıklı sonsuzun 

Sonunda “Elvedaya” ilk Merhaba” diyen

Hep ölümdür…