ellerimle kazıyorum toprağın bahtını

duayla seslendi yerin lisanı

sonsuzluğa göçebeyim 

arkamda kaldı tüm gölgeler

ben özge zaman yolcusuyum

doyulmaz dünyanın şehvetinden

toprağın huzuruna varıyorum

cahildim

bir harami gibi 

dünyayı çalmaya uğraşırken

hep kendimden çalmışım

yüzüme yamaladığım arsızlıklarla

gözlerimde tövbelerin ıslaklığı kaldı

canımı bölüştüğüm kurtlar sofrasında

etimden geriye sefil heykelim kaldı 

bir atın yelesinde taşıdım ömrümü

kervan soyan eşkıyalara yoldaştı torlak gençliğim

kaç mezarlık geçtim 

mermer taşlara tutunan karıncalar gördüm

nasılda benziyordu tutunduğum dünya

mermer taşın elbet kararacak aklığına

dünyayı başucuma çelenk yapın

görenlere gafilliğim göz ibreti olsun

ney'den sesler yakın mazime 

nuh tufanından kalma bir fırtınaydı alametim 

bu merhametsiz asır

ışığını kaybetmiş günlerimin kapkara yalnızlığıydı

gözlerim açık öldüm sanmayın

beyazdan bir şefkat dokundu gözkapaklarıma