Bazen. Çoğu zamanın yumuşak derinliği… ordan girilir evlere

Kalpteki hesap dünyaya uymaz

Her şey birbiri için ama biz değil

Yarım bütünün hepsi

Yağmur çekildiğinde göğe doğru nemli tebessümüyle

Şakıyan bir musiki olur arz

Gözlere en yakın yapraklarda can rengi

Özlem kurumaz, damlalar arasında mesafe olmaz

Yılda bir defa da olsa açmayı unutmaz mum çiçeği

Nehirlerin fısıldadığı o gür şarkıları duyduğu için

Çobanpüskülü güzellik çalısı ile altın otu laden çiçeği ile

Samimidir hep

Toprağın huzur dolu kalbinde

Yalnızlık barınamaz

Birbirini anlayan papatyaların her şeyi mükemmel buluşu gibi baygın

Ayaklar altında ezilişi

Onca kıyıma pes etmeyişi sevgi saflarının

Gökte de yerde de vuslatından

Salyangozların hayat yürüyüşünü güzellikte kullananlar da

Yağmurdan sonra bulmuş olabilir

İzleri var, okunaklı suskuları ama elleri yok onun

Yalnız da gidebilir

“Nasılsın” sorusunu da insanlar bulmuş

Hiç cevaplanmamış mı bu soru

Böyle soru olur mu

İnsan ağrıyandır, söz emanet, ses yanılgı

Yüklenip attığıdır bulutların taşıdığı

Zahmete maruz kalanlara rahmet

Ey su birikintisi

Ey zıplanan çocuk sevinci

Ey geriye götüren akşam

Güneşin ay’a hasretini al içimizden

Gecenin gündüze

Kimsenin payına düşene bükülmesin boynu

Yine gelir de, yine açar goncalar

Yine fısıldaşır bir şarkı

İnsan kendine emanettir unuttun mu

Çok şey öğrenip hiçbir şey bilemeyen

İğde çiçeği kadar dalına yaslanmaya muhtaç

Ama sonunda hep kendine kalan  

Ne alışabilen dünyaya ne kuşlar gibi kafile kafile göç edebilen

Adı kulağına okunmuş tek canlı

Ellerini çekmesin koynundan