Bir ben vardı
Benden de derin
Ne duyurabildi sesini
Ne anlayabildi kendini

Yandıkça eğildi 
Bir mum misali
Sırra bastı kadem
Bir zanlı gibi…

Oysa hazinesi vardı
Gönlünde gömülü
Açları doyurur
Acıları dindirir
Kainatı beslerdi…

Üzülmeseydi maziye
Göz dikmeseydi yarınlara
Ulaşabilseydi “mana” ya…

Bir bekleyiş bulanıklığına
Feda etti güzelliğini