bildiklerim bir yana
bilmeden geçtiklerim
kum dolu gözlerimle kuyularda beklediğim nice gün
apaçık karşıma dikilir bir gün 
seraba dönmeye durmuş yaşanmışlıkların tozlu akşamlarında
“bunları ben mi yapmışım” şaşkınlığında sorgularım
ve her gün arsız bir sarmaşık olup hayata sarılışlarıma
fecir aydınlığında bir ölüm dilerim
yataksız yorgansız işte öyle apansız
kendime en çok yakıştırdığım