deniz gözlerinin özlemiyle
kuruyan çöl  zambağı bendim
dokuz boğumlu canla
senle ölüm arasında
tükenmez bir umudun sebebiydim 

susmadı acıları sır eyleyen yankılar
gözlerine değince umudum
bin yıl geçti diyordu ulaklar
yaşanılan
ömür törpüsü değildi
çehremdeki kıvrımlar
canhıraş hâlime tercümandı 

yokluğuna öykündü hasret
yıldızların yakınına varamasam da 
aşk göçtü gökyüzüne
nicedir başucumda uyuyor ayın şavkı
sabahın kuşları gelirken 
adın seher kuşu muydu
kimsesiz uçuşun 
fecri ağlatıyordu 

gün sustu
sanki bir kayıt düşmüşsün karanlığa 
gölgenin alazında sönüyor güneş
geçtiğin her yeri silerken rüzgâr 

sevdan gözlerimde asılı intihar