Güneş ilk ışıklarıyla henüz gülümsemeye başlamıştı yeryüzüne. Günlük rutin yürüyüş yapanlar sahilde boy göstermişti bile. Onlar kadar tempolu olmasa da ben de müzik eşliğinde hafif rüzgâr esintisiyle yol alıyordum.
Deniz, kâh coşkun kâh dingin dalgalarını sergiliyordu gözlere… Müziğin notalarındaki melodiyi işitircesine ahenkle ritim tutuyor gibiydi. Yer yer guruplar halinde yürüyenler de tek başına yürümeyi tercih edenler de mevcuttu. Belki ki düzenli yürüyüşe kurmuşlardı saatlerini. Genelde fiziksel formu koruma adına yürüyorlar, yürüyorlardı. Bunun yanında ruhsal formu korumaya yarıyordu bu rutin yürüyüşler. Endorfinin vermiş olduğu zindelik hayatı daha bir yaşanılır kılıyordu. Bunları düşünürken etrafa yayılan rayihanın eşliğinde sokağın başındaki fırından çıkmış poğaça kokusuyla eve yaklaştığımın idrakine vardım. Yürüme sonrası yakmış olduğum kaloriden daha fazlasını vücuda yüklemek hiç içten olmasa da nefsime yenik düştüm. Pişmanlığımı sonraya bırakarak leziz poğaçamı yedim afiyetle… Nasıl olsa yürüyüşle telafi ederim, düşüncesi hâkim olsa da bir daha ki sefere dönüş yolumu değiştirmeye karar verdim. Bu fırının kıyır kıyır mamullerinin kokusuna yenik düşmemek için yöntem aramalı öyle değil mi?
Her durum için olmasa da, bazı istenmeyen durumların önüne set çekmek için hayatta da illaki bir seçenek vardır. İnsan seçimleriyle hayatına yön verebilirse bunun hazzı ayrı bir onurdur kanaatimce…