Hürdük 
Daldaki yapraklar misali
Savrulup durduk
Başımıza buyruk

Tutsaktık
Aynı köke hapis
Dallar ayrıydı bariz
Yine de ölesiye biz

Hazandık
Kışın açan tomurcuklar gibi
Zamansız açtık içimizi
Derdimin çiçeği

Tarumar olduk
Hayat denen kafeste
Güya özgür kuşlardık
Birbirimizin gökyüzünde

Naifken gönlün
Münferitti ömrüm
Sen yitirince hevesi
Tükettim tüm nefesi